Dag 11

28 juli 2018 - Kobe, Japan

De vorige keer avond toen we Francesco ontmoetten, kregen we een uitnodiging om met hem naar het toernooi te gaan. Hier waren we ook blij mee, want net als in okayama, wisten we niet echt wat we nog konden doen in Kobe.
We vertrokken samen met hem naar het sportcentrum, wat ook voor ons nieuw is. Zo'n centrum ziet er heel anders uit dan die in Nederland.
We vonden eerste rang plekken, en Francesco legde uit hoe de sport in elkaar zat en hoe men punten kon verdienen terwijl men bezig was.
Voor ons beiden was het de eerste keer dat we naar een karate toernooi gingen, en voor ons beide was het een leuke ervaring. Echter was het af en toe lastig te begrijpen wat er aan de hand was, maar dat konden we gelukkig vragen aan onze Italiaanse vriend.
Op een gegeven moment was zijn pupil aan de beurt, en Francesco was het niet altijd met de scheidsrechters eens. Het Italiaanse 'temperamento' kwam naar voren wat voor leuke situaties leidde.
Nadat de mannen geweest waren gingen we weg, en maakten we plannen om te gaan wandelen. Achter het shin-Kobe station ligt een stuk bos waar men kan wandelen. Dus is best bizar dat pal naast een stad van een paar miljoen inwoners de natuur zo dichtbij is.
De wandeling was mooi en het niveau was gemiddeld. Het pad was steil, hoewel er onderweg ook rechte vlakken stukken en trappetjes waren. De route liep naast een riviertje, en zo kwamen we ook bij een watervalletje van 20m tegen. Verderop gelegen, toen we doorliepen, kwamen we bij het stuwmeer wat is aangelegd. Vervolgens had je de keuze om om het meer te lopen, of verder omhoog te gaan richting de kruidentuin. Echter was de eerste optie niet mogelijk omdat het pad afgesloten was, dus gingen we omhoog richting de kruidentuin.
De kruidentuin viel een beetje tegen, hoewel we niet al te hoge verwachtingen hadden om mee te beginnen. Het was wel mooi gemaakt. Onderweg was er een kas waar je in kon, maar daarachter was een platform waar je een prachtig uitzicht had over Kobe en omgeving. Je kon ook Osaka en andere steden erom heen zien.
Nadat we weer beneden waren gekomen, kleedden we ons om en gingen we naar een izakaya. Hier konden ze geen Engels wat voor leuke taferelen leidden. Zo werden we maar voor de kok neergezet zodat ze beter met ons kon communiceren. Wist ze het, dan kwam Google translate er aan te pas. Ook had ze wat hulp van wat dronken gasten naast ons. Dit alles leide tot een gekke avond, met wat miscommunicatie, maar wel veel gezelligheid.